Η δημοκρατία θεμελιώνεται με τη συμμετοχή, όχι με κραυγές και θόρυβο.

- ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» (24/3/2001) - 

Η απρόσμενα υψηλή συμμετοχή στην εκλογή του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε ακόμη και τις δικές μας προσδοκίες. Ήταν ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ξεκίνημα. 

  

 * Της Τόνιας Αντωνίου

Ποιοι ήταν όμως όλοι αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν; Ήταν άνθρωποι που η κρίση τους έχει αφήσει αλώβητους, που δεν έχουν αγανακτήσει με την κατάσταση που βιώνουμε ή δεν αγωνιούν για το μέλλον τους; Δεν το νομίζω. 

Αντίθετα πιστεύω ότι ήταν άνθρωποι οι οποίοι άφησαν στην άκρη το προσωπικό κόστος και τη συναισθηματική τους φόρτιση, κοίταξαν πίσω και πάνω από την κρίση, έκαναν τη δική τους υπέρβαση και έστειλαν το μήνυμα ότι η δημοκρατία δεν θεμελιώνεται με κραυγές και θόρυβο, αλλά με τη συμμετοχή.

Αυτό που τους κινητοποίησε δεν ήταν συνθήματα και υποσχέσεις, ούτε κάποιος τυφλός φανατισμός, ήταν η συνειδητή πρόθεση να καταθέσουν την πίστη και την προσδοκία τους ότι το ΠΑΣΟΚ οφείλει και μπορεί να ξαναγίνει μια ζωντανή, υγιής και δημοκρατική παράταξη, να δώσει και πάλι στις φθαρμένες λέξεις το χαμένο τους νόημα, να τιμήσει τη δική τους υπέρβαση.

Όλα αυτά τα χρόνια πολλοί φίλοι και μέλη έφυγαν, όχι μόνο από το δικό μας χώρο, αλλά από ολόκληρο το πολιτικό στερέωμα. Άνθρωποι που πάλευαν, αγωνίζονταν, οραματίζονταν μια κοινωνία πιο δημοκρατική, δίκαιη, δημιουργική. Μια βολική ερμηνεία θα ήταν, ότι ο κόσμος ήταν αδιάφορος ή αυτό ήθελε, δηλαδή αυτά τα κόμματα, αυτά τα ΜΜΕ ή αυτό το μοντέλο που επικράτησε στη χώρα.

Όμως άλλα θέλανε αυτοί που πήγαν σπίτι τους απογοητευμένοι. Άλλα θέλαμε και αρκετοί από όσους μείναμε στα κόμματα και το παλέψαμε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Γιατί η κρίση που βιώνουμε σήμερα, περισσότερο και από οικονομική, είναι και κρίση ηθική. 

Δεν έχει σχέση μόνο με το ερώτημα τι οικονομικό και αναπτυξιακό μοντέλο θέλουμε, δηλαδή παρασιτικό ή παραγωγικό. Έχει σχέση και με το ερώτημα τι σύστημα αξιών πρεσβεύουμε. Οι αγορές προς το παρόν έχουν νικήσει την πολιτική και καθορίζουν σήμερα το βηματισμό μας, πάνω από θεσμούς και κράτη.

Σήμερα που καταρρέουν τα μεγάλα οράματα και αγωνιζόμαστε για τις βασικές μας προϋποθέσεις ύπαρξης, όπως η δημοκρατία, θέλω να καλέσω όσους όλα αυτά τα χρόνια αποσύρθηκαν από τα κοινά να επανέλθουν, όχι ως ποσοτική άθροιση, αλλά ως δύναμη συνδιαμόρφωσης. 

Δεν θα καταφύγω σε συναισθηματική επίκληση αγώνων ή ιδανικών του παρελθόντος, αλλά στην αμείλικτη πραγματικότητα πως η ποιότητα της δημοκρατίας που θα έχουμε θα είναι η σύνθεση των πολιτικών δυνάμεων που θα την υπηρετούν.